Markkinaoikeus (Finland) 29 maart 2022, IEF 20995, IEFbe 3551; C-104/22 (Lannen MCE) Prejudiciële vragen. Via MinBuza. Eerste aanleg, gesteld door de markkinaoikeus (rechter in economische zaken, Finland). Lannen MCE is gevestigd in Finland en houder van het Uniemerk WATERMARK. Verwerende vennootschappen Berky en Senwatec maken beide een inbreuk op het Uniemerk van Lannen MCE. Lannen MCE stelt dat het ging om marketingactiviteiten van verweersters op internet, die betrekking hadden op het grondgebied van Finland en zichtbaar waren voor Finse consumenten en handelaren. Verweersters menen dat de gestelde inbreuken niet hebben plaatsgevonden in Finland en de markkinaoikeus daarom in dit geding niet internationaal bevoegd is. 

HvJ EU 1 augustus 2022, IT 4099, IEFbe 3550; ECLI:EU:C:2022:601 (OT tegen Hoge commissie) Beantwoording van de prejudiciële vragen. In Litouwen bestaat er wetgeving die vereist dat overheidsfunctionarissen én hun levenspartners verklaringen over hun private belangen overleggen aan een ethische commissie (de zgn. Hoge commissie). Deze commissie publiceert deze verklaringen online. Een directeur van een milieubeschermingsorganisatie weigert gegevens van zijn partner te overleggen en de zaak komt bij het Hof. Het Hof oordeelt dat in de betreffende wetgeving geen goed evenwicht is tussen de legitieme doelen en de bescherming van privacy. Verder zijn er onvoldoende waarborgen getroffen in de wetgeving. Een tweede interessant punt dat volgt uit het arrest is dat ook indirecte gevoelige informatie valt onder bijzondere persoonsgegevens in de zin van art. 9 AVG. Zo valt uit de publicatie van de naam van de levenspartner van de directeur af te leiden wat de seksuele oriëntatie is van beide personen. Het publiceren van informatie op een website die indirect de seksuele geaardheid kan onthullen vormt een verwerking van bijzondere persoonsgegevens.

Inhoudsopgave van Computerrecht 5-2022.

EDITORIAL
181 De datalekken-pandemie / p. 313 / F.J. Zuiderveen Borgesius

ARTIKELEN
182 De verhouding tussen de AVG en de WAMCA: is een collectieve privacyschadeclaim zonder dat daartoe opdracht is gegeven door betrokkene (opt-out) mogelijk op grond van de AVG? / p. 315
Hoewel in de parlementaire geschiedenis van de AVG, UAVG en WAMCA, (Nederlandse) jurisprudentie en (Nederlandse) literatuur geen eenduidig antwoord kan worden gevonden op de vraag of het mogelijk is massaschadeclaims in verband met AVG-schendingen op opt-out-basis op grond van artikel 80 AVG/de WAMCA in te stellen, is met de memorie van toelichting bij het wetsvoorstel tot implementatie van de Richtlijn representatieve vorderingen voor consumenten in ieder geval helder hoe de Minister voor Rechtsbescherming hier tegenaan kijkt. Deze uitleg past bij de uitleg van het HvJ EU in het meest recente arrest waarin (de uitleg van) artikel 80 lid 2 AVG aan de orde was. Vooralsnog lijkt de weg dus open te liggen voor massaschadeclaims in verband met AVG-schendingen op opt-out-basis. E.A.J. Schoenmakers & A.P. Koburg

Curtea de Apel București (Roemenië)  22 december 2021, IEF 20993, IT 3548; C-826/21 (UPFR)  Prejudiciële vragen aan het HvJ EU. Verzoekster UPFR is een Roemeense organisatie voor collectief beheer die voor producenten van fonogrammen vergoedingen int. Verweerster houdt zich bezig met openbaar personenvervoer per spoor en is verplicht passagierswagons van door haar beheerde treinen uit te rusten met geluidsinstallaties  UPFR verzoekt in eerste aanleg en hoger beroep verweerster te gelasten een billijke vergoeding te betalen voor de mededeling aan het publiek van muziekwerken. De rechtsvraag is in wezen of de loutere aanwezigheid van geluidsinstallaties in wagons van passagierstreinen kan worden geacht een mededeling aan het publiek te vormen.

Curtea de Apel București (Roemenië) 15 december 2021, IEF 20988, IEFbe 3547; C-775/21 (Blue Air Aviation) Prejudiciële vragen. Hoger beroep, ingesteld bij de Curte de Apel București (rechter in tweede aanleg Boekarest, Roemenië), tegen het vonnis waarbij de rechter in eerste aanleg een vordering tot betaling van vermeend verschuldigde vergoedingen voor mededeling van muzikale werken aan het publiek heeft toegewezen. Volgens vliegmaatschappij Blue Air is er in de eerste plaats geen bewijs dat in de vliegtuigen waarnaar het bestreden vonnis verwijst muzikale werken aan het publiek zijn meegedeeld. Blue Air betoogt in het bijzonder dat de aanwezigheid van een geluidsinstallatie binnen de vliegtuigen verplicht is om veiligheidsredenen en dat de loutere aanwezigheid van die installatie niet gelijkstaat aan een daadwerkelijke mededeling.

HvJ EU Conclusie A-G 22 september 2022, IEF 20974, IT 4084, IEFbe 3546; C‑290/21, ECLI:EU:C:2022:711 (AKM tegen Canal+ Luxembourg) Verzoekster is een Oostenrijkse maatschappij voor collectieve belangenbehartiging die de uitzendrechten in Oostenrijk in beheer heeft. Verweerster, gevestigd te Luxemburg, biedt tegen betaling gecodeerde programma’s van talrijke Oostenrijkse omroeporganisaties aan. Het aanbod is gebundeld in verschillende pakketten (satellietboeketten) en wordt doorgegeven via satelliet. De verwijzende rechter wenst te vernemen hoe een satellietboeket-aanbieder in rechte moet worden gekwalificeerd [IEF 20046]. De vraag is met name of op een dergelijke aanbieder in het geval van een grensoverschrijdende uitzending per satelliet met signaalversleuteling het uplink-staatbeginsel van toepassing is, dat wil zeggen of hij op dezelfde wijze moet worden behandeld als de omroeporganisatie. A-G Szpunar concludeert onder meer dat artikel 1, lid 2, onder b), van richtlijn 93/83 aldus moet worden uitgelegd dat een aanbieder van satellietpakketten in de lidstaat waarin het meegedeelde beschermde materiaal toegankelijk is voor het publiek geen toestemming hoeft te verkrijgen van de houders van de auteursrechten en de naburige rechten in het kader van de mededeling aan het publiek per satelliet waaraan die aanbieder meewerkt.

Gerecht EU 14 september 2022, IEF 20958, IT 4072, IEFbe 3544; T-604/18, ECLI:EU:T:2022:541Google en Alphabet tegen Europese Commissie (Google Android) Misbruik van machtspositie. Wanneer Google een nieuwe versie van Android ontwikkelt, publiceert het de broncode online. De openlijk toegankelijke Android-broncode heeft echter geen betrekking op Android-apps en -diensten die eigendom zijn van Google. Apparaatfabrikanten die de eigen apps en services willen verkrijgen, moeten daarom contracten aangaan met Google. Google sluit dergelijke contracten ook met mobiele netwerkoperators, die de eigen apps en services willen kunnen installeren op de apparaten die aan eindgebruikers worden verkocht. In de beschikking van 23 september 2019 heeft de Commissie Google LLC en ten dele Alphabet Inc. een geldboete opgelegd van 4,343 miljard euro. Het Gerecht bevestigt grotendeels de beslissing van de Commissie dat Google onwettige beperkingen heeft opgelegd aan fabrikanten van mobiele Android-apparaten en mobiele netwerkoperators. Het Gerecht legt Google een (lagere) boete van 4,125 miljard euro op.

HvJ EU 8 september 2022, IEF 20956, IT 4070, IEFbe 3542; C‑263/21, ECLI:EU:C:2022:644 (Ametic) Verzoekster heeft rechtstreeks beroep ingesteld tegen billijke compensatie voor het kopiëren voor privégebruik. De bestreden handeling is een regeling die is uitgevaardigd ter uitvoering van het nieuwe artikel 25 van de wet op de intellectuele eigendom zoals, gewijzigd bij koninklijk wetsbesluit 12/2017. Met de eerste vraag wenste de verwijzende Spaanse rechter van het HvJ EU te vernemen of de samenstelling van de in lid 10 van het nieuwe artikel 25 van de wet op de intellectuele eigendom bedoelde rechtspersoon verenigbaar is met richtlijn 2001/29 of, meer in het algemeen, met de algemene beginselen van het Unierecht. De tweede vraag betrof of het verenigbaar is met richtlijn 2001/29 of met de algemene beginselen van het Unierecht, dat de nationale wetgeving die rechtspersoon de bevoegdheid verleent om informatie op te vragen, waaronder informatie over de boekhouding, van diegenen die verzoeken om afgifte van het certificaat inzake vrijstelling van de verplichting tot betaling van de billijke compensatie voor het kopiëren voor privégebruik [IEF 20350].

Beantwoording van de prejudiciële vragen:

Board of Appeal EUIPO 30 augustus 2022, IEF 20952, IEFbe 3540; R 2204/2021-1 (Portal Golf tegen Augusta National) Augusta National heeft oppositie ingesteld tegen het verzoek tot inschrijving van een beeldmerk van Portal Golf. Bij besluit van 22 oktober 2021 heeft de oppositie-afdeling (hierna: afdeling) het gemeenschapsmerk geweigerd op grond van artikel 8 lid 5 van de European Union trade mark regulation (Verordening (EU) 2017/1001 inzake het Uniemerk). Hiertegen stelde Portal Golf beroep in. De verzoeker was het niet eens met de manier waarop de afdeling de reputatie van het oudere merk ‘Masters’ binnen de EU analyseerde. De verzoeker stelt onder meer dat het gebruik niet binnen de EU plaatsvond omdat het wel werd uitgezonden in het VK, maar dat het VK inmiddels geen deel meer uitmaakt van de EU. Met betrekking tot dit argument van de verzoeker oordeelde de afdeling dat alhoewel de ‘thuisbasis’ van het ‘Masters’-toernooi zich in de VS bevindt, het oudere merk een grensoverschrijdende reputatie heeft die zich ook uitstrekt over de EU. De kamer stelt vast dat de afdeling de reputatie van het oudere merk inderdaad vooral vaststelde op basis van bewijsmateriaal dat werd geleverd met betrekking tot het Verenigd Koninkrijk. De kamer stelt echter vast dat het bestreden besluit gebaseerd is op de redenering dat uitzendingen door Britse zenders ook worden ontvangen het publiek in het Engelstalige deel van de EU en door golfliefhebbers die er gewend aan zijn geraakt de ‘Masters’-toernooien te bekijken via deze Engelse zenders.

HvJ EU 8 september 2022, IEF 20948, IT 4064, IEFbe 3539; C-716/20; ECLI:EU:C:2022:643 (RTL Television tegen Grupo Pestana en Salvor) Geding over het zonder voorafgaande toestemming van RTL ter beschikking stellen van de uitzendingen van een RTL-zender in de door Grupo Pestana en Salvor geëxploiteerde hotelkamers. Het Hof is verzocht om een prejudiciële beslissing over de volgende vragen:
1) Moet het begrip ‚doorgifte via de kabel’ in artikel 1, lid 3, van [richtlijn 93/83] aldus worden uitgelegd dat het niet alleen betrekking heeft op de gelijktijdige uitzending door een omroeporganisatie van een uitzending van een andere omroeporganisatie, maar ook op de gelijktijdige, integrale doorgifte via de kabel aan het publiek (al dan niet door een omroeporganisatie) van een eerste uitzending van radio- of televisieprogramma’s die voor ontvangst door het publiek bestemd zijn?
2) Is de gelijktijdige doorgifte van satellietuitzendingen van een televisiezender, via de coaxkabel, door middel van in hotelkamers geïnstalleerde televisietoestellen, te kwalificeren als een ‚doorgifte’ van die uitzendingen in de zin van artikel 1, lid 3, van [richtlijn 93/83]?

Beantwoording van de prejudiciële vragen: