Ha mede Jong IE-er,

De zeer geslaagde pubquiz bij Café Lust is al weer enige tijd geleden. De winter is ondertussen officieel voorbij en het zonnige weer is in zicht. Dat betekent dat het hoog tijd is voor een Jong IE-voorjaarsborrel!

Inmiddels is het al weer een week geleden dat het jaarlijkse IE Symposium plaatsvond. Van IE en duurzaamheid tot aan de gegronde redenen in het merkenrecht: het passeerde allemaal de revue afgelopen 15 maart in Zeist. Inmiddels zijn alle presentaties gepubliceerd op de website van AIPPI. De presentaties vindt u hier.

Hof van Beroep Antwerpen 15 februari 2023, IEFBE 3629 (appellante tegen geïntimideerde) De zaak heeft in essentie betrekking op de vraag of de handdoekmachine van appellante al dan niet auteursrechtelijke bescherming geniet. Net als in eerste aanleg, beslist de rechter dat er geen sprake is van dergelijke bescherming, nu de eisende partij nooit heeft aangetoond dat het voorwerp in kwestie het resultaat is van creatieve, niet-banale keuzes die niet bepaald worden door hun technische functie. Naast de identificatie van het werk, is het ook van belang dat de titularis van auteursrechtelijke bescherming aan de stelplicht voldoet. De appelrechter overweegt in dit verband dat, wanneer -  zoals in casu - de originaliteit van een werk betwist wordt, de beweerde titularis de originaliteit moet aantonen. De beweerde titularis dient duidelijk te maken welke elementen van het werk origineel zijn, omdat zij de uitdrukking vormen van de persoonlijkheid van de auteur, en dus waarop hij zijn creatieve bekwaamheden tot uiting heeft kunnen brengen door het maken van vrije en creatieve keuzes. Ten slotte oordeelt de rechter dat bij het toekennen van de bescherming, de afweging dient te worden gemaakt tussen het algemene belang van derden op vrije beschikking over het werk tegenover de belangen van de auteur op bescherming. Ook wat de vordering tot staking gegrond op de oneerlijke marktpraktijken betreft, vangt appellante bot. Er is geen sprake van verwarring, in die zin dat het relevante publiek een verband zal leggen tussen de machine van appellante versus de beweerde kopie gemaakt door geïntimeerde. Alle andere machines uit het vormgevingserfgoed beschikken immers over dezelfde uiterlijke kenmerken. Appellante ondernam bijkomend geen poging om het tegendeel aan te tonen door aan te duiden waarop het verwarringsgevaar juist zou slaan. Tot slot werd de vermeende slechtmaking, waarvan geïntimeerde werd beticht, niet weerhouden door het hof.

In aanvulling op een eerdere publicatie op IEF heeft Dirk Visser een lijst met een aantal stellingen over AI & IE opgesteld ten behoeve van de discussie over dit onderwerp en de vele scripties en werkstukken die er op dit moment over worden geschreven. Suggesties voor aanvulling of verbetering van deze stellingen zijn zeer welkom. Het is de bedoeling om periodiek een update van deze stellingen en reacties daarop te publiceren. Lezers van IEF worden dus ook nadrukkelijk opgeroepen op de stellingen te reageren (via d.j.g.visser@law.leidenuniv.nl en redactie@ie-forum.nl). Een selectie van deze stellingen en de aanvullingen daarop zal ook worden besproken tijdens de vergadering van de Vereniging voor Auteursrecht op 9 juni 2023.

HvJ EU 16 maart 2023, IEF 21310; ECLI:EU:C:2023:218 (MS tegen Saatgut-Treuhandverwaltungs GmbH) Dit is een zaak tussen STV, een vereniging van houders van kwekersrechten, en MS, een landbouwer die wintergerstras heeft aangeplant. Het geschil gaat over de geldigheid van artikel 18 lid 2 van verordening (EG) nr. 1768/95, die voorziet in een forfaitaire minimumvergoeding die gelijk is aan het viervoud van de licentievergoeding. De nationale rechter heeft een prejudiciële vraag gesteld aan het Hof van Justitie van de Europese Unie over de geldigheid van deze bepaling. Het Hof oordeelt dat deze bepaling in strijd is met artikel 94, lid 2, van verordening nr. 2100/94, omdat deze niet nauwkeurig de werkelijke en zekere schade van de houder weerspiegelt en kan leiden tot een punitieve schadevergoeding. Het Hof concludeert dat de Commissie haar uitvoeringsbevoegdheid heeft overschreden bij het vaststellen van deze bepaling en dat deze daarom ongeldig is.

Tijdens het IE-symposium 2023 van AIPPI van afgelopen woensdag gaf Kristof Neefs de volgende (satirische) toespraak: 

'Geachte dames en heren,

Mijn naam is Kristof Neefs. Ik ben een Belg en het is mijn eerste keer in Zeist. De reputatie van jullie symposium stopt niet aan de Nederlandse zuidergrenzen. Zeist is ook bij ons een begrip in de wereld van het intellectueel eigendomsrecht. Ik besef dat een Belg op dit podium een beetje een zeldzaamheid is; en ik vind het dus een mooie eer om hier te staan.

My ticket to Zeist was een Linkedin bericht over Chat-GPT, enkele maanden geleden. De chat-bot van het Amerikaanse OpenAIwas toen de nieuwe hype; en ik had het ding een aantal vragen over intellectueel eigendomsrecht gesteld. De antwoorden waren niet perfect, maar lang niet slecht.

Nederlandstalige ondernemingsrechtbank Brussel 30 januari 2023, IEF 21293; IEF-be 3625, A/21/03459 (Moncler tegen Mongrel) Moncler Groep (hierna: Moncler) is de eigenaar van het merk ‘Stone Island’ en het bijbehorende windroos logo. Volgens de modeblog ‘Big Brand Boys’ is het merk Stone Island met het windroos logo een van de meest iconische en herkenbare logo’s in de geschiedenis van de mode. Mongrel Fashion (hierna: Mongrel), verweerster, is gespecialiseerd in het ontwerpen en verkopen van herenkleding. Ter versiering van haar waren maakt verweerster sinds 2013 onder meer gebruik van een stervormig teken. Volgens Moncler maakt Mongrel gebruik van een zeer gelijkaardig teken, te weten, een vierpuntige ster. Het gaat om het volgende teken:

Tribunal de l'entreprise Francophone de Bruxelles 25 januari 2023, IEF 21278, IEFbe 3624, A/22/02093 (Louboutin tegen The Level Group) In deze zaak stelt Louboutin dat de persoonlijke stempel en de vrije en creatieve keuzes die in de drie versie van het model ‘Hot Chick’ terugkomen, zich kenmerken door de combinatie van vier elementen, te weten, de zeer uitgesproken décolleté, het puntige uiteinde, de naaldhak en de bijzondere uitsparing in het achterste gedeelte aan de zijkanten van het bovenwerk. Laboutin heeft bewezen dat het model voor het einde van 2013 werd gecreëerd. Verweerder, The Level Group, is er niet in geslaagd te bewijzen dat de vier door Laboutin opgeëiste kenmerken in 2013 of daarvoor gezamenlijk in een schoenmodel zijn belichaamd.

HvJ EU 2 maart 2023; IEF 21277; IEFbe 3623; ECLI:EU:C:2023:141, C‑684/21 (Papierfabriek Doetinchem tegen Sprick) Sprick vervaardigt dispensers voor verpakkingspapier. Zij is houder van een gemeenschapsmodel dat betrekking heeft op een ‘packing device’. Papierfabriek Doetinchem (hierna: Papierfabriek) maakt en verkoopt een voortbrengsel dat concurreert met dat van Sprick. Sprick is van mening dat er inbreuk wordt gemaakt op de rechten verbonden aan haar model. Papierfabriek vordert in reconventie dat het model van Sprick nietig wordt verklaard omdat alle kenmerken ervan uitsluitend worden bepaald door de technische functie van het voortbrengsel.

Ondernemingsrechtbank Antwerpen, afdeling Antwerpen 16 februari 2023, IEFBE 3622; (eisende partijen tegen verwerende partijen) Bij beschikking van 15 januari 2021 kende de Voorzitter van de ondernemingsrechtbank Antwerpen (afd. Antwerpen) op eenzijdig verzoekschrift een machtiging tot beslag inzake namaak toe aan verweerster omwille van een beweerdelijke inbreuk op haar sui generis-databankenrecht. Op 25 januari 2021 ging verweerster over tot het beslag inzake namaak, zowel in de private woningen als in de kantoorruimte van verzoeksters. Op derdenverzet, en later bevestigd in hoger beroep, werd de machtiging tot beslag inzake namaak ingetrokken, gezien verweerster niet aantoonde dat zij prima facie over een sui generis-beschermde databank beschikte. In navolging hiervan, stelden verzoeksters een vordering tot schadevergoeding in voor de door hun geleden materiële en morele schade ingevolge het onrechtmatig beslag inzake namaak. De ondernemingsrechtbank oordeelde, in toepassing van artikel 1398, eerste lid Gerechtelijk Wetboek, dat de voorlopige tenuitvoerlegging van het vonnis alleen op risico gebeurt van de partij die daartoe last geeft. Deze objectieve aansprakelijkheid leidt ertoe dat de schade die de beslagene lijdt door de enkele tenuitvoerlegging van de machtiging tot beslag inzake namaak dient vergoed te worden door de beslaglegger, zonder dat daartoe enige kwade trouw of fout in de zin van artikelen 1382 en 1383 van het oud Burgerlijke Wetboek is vereist. Ten overvloede benadrukte de ondernemingsrechtbank dat de partij die om machtiging verzoekt, zelf dient te onderzoeken wat haar slaagkansen zijn. Op derdenverzet hebben de beslagenen op grond van hun kennis van (de werking van) het systeem en de activiteiten van verweerster, de databank getoetst aan de voorwaarden voor een sui generis-bescherming ervan. Verweerster beschikte op het moment van verzoek tot machtiging over dezelfde kennis en had aldus dezelfde toetsing kunnen (of moeten) uitvoeren.